باز هم من میمانم و تو

هو

یک ساعت و ده دقیقه... سرت را گذاشته ای روی پای من و در مسیر نسیم خنک بهاری خوابیده ای. من شیفته و متحیر نگاهت میکنم و صورت آفتاب سوخته و سرخت دلربایی میکند. مردی که صبح زود بیدار میشود و تا شب تلاش میکند، کار میکند،درس میخواند، هیئت میرود؛ این مرد بی هیچ تردیدی همان کسی است که آرزویش را داشته ام...

اتفاقات امروز را مرور میکنم. جز شیرینی و معصومیت صورت خواب آلودت که مدام به من لبخند میزند؛ هیچ چیز ارزش ثبت شدن در خاطرم را ندارد. باز هم من میمانم و تو... درست مثل آن ظهر نفس گیر در ییلاقات السبلنگاه...

آرامش

هو

طول تخت برای بلندای قامتش اندکی کوتاه است. کمی مایل خوابیده و پای چپ را روی پای راست قرار داده. دست چپش را بر روی سینه گذاشته است،انگار روبروی بزرگی ایستاده باشد و سلام بدهد، دست دیگر را در جیب شلوار فرو برده. سرش اندکی به راست متمایل است و آرام و بی صدا نفس میکشد...

من شیفته ی این تصویر نفس گیر هستم...

روز زن مبارک

هو

مردی که بخاطرِ دل همسرش در ساعت سی دقیقه ی بامداد هتلِ محلِِ اقامتشان را عوض میکند؛ قهرمانِ زنِ خانه است.

تصویرِ نفسگیر

هو

مردی زیر نور مهتاب خوابیده است...

ای امیر المؤمنین را یار...

هو

امشب که شبِ وفاتِ شماست، مایی که از صبح دلمان خوش بود به روضه ی سقایی که در امامزاده امشب خوانده میشود، تمام فاصله ی اذان تا پایانِ جلسه را در صف انتظار دکتر نشستیم تا چند دقیقه روبروی پزشک خداشناسِ نامی محل بنشینیم و بگوییم از صبح دردِ مداومی در پشتمان پیچیده، نه اینکه هردو یکباره به بیماری یکسانی مبتلا شده باشیم، نه؛ همین که همسفرم بگوید کلیه اش درد میکند و آقای دکتر مشت محکمی بر پشتش بنشاند، درد در پشت من هم میپیچد و به این فکر میکنم که سنگِ کلیه چیز مزخرفی است و ای کاش این احتمال، تنها،خیالِ خامِ ما دو تا جوانِ دلداده باشد...

ما از روضه ی شما، از روضه ی علمدار رشیدی که پرورش داده اید ماندیم... اما، میدانیم و شما نیز بهتر از ما... روضه تنها بهانه است؛ بهانه ی اینکه باب الحوائجی که شمایید دستِ نوازشِ مادرانه ای بر عاقبتمان بکشید. آنچه خوب در آن استادید بانو جان، رساندن به حسین، ذوب شدن در حسین... همان ذوب شدنِ در خدا...