هو
صبــح با رفقایم میروم پی کار و حالم بهم میخورد از اینکه بعضی ها اسم حزب اللهی ها را لجن مال میکنند. بعد می آیم از ساعت سه تا هفت میخوابم درحالیکه حاج محمود دارد توی گوشم میخواند
«بأبی جریحاً لا یُداوى جرحه ...
بأبی سلیباً قد کساهُ الذاری...
بأبی شهیداً غسّلته دماؤه ...
بأبی الجسوم العاریات على الثرى...
وسترها إلا مُثار غبارِ
بأبی شهیداً غسّلته دماؤه
بأبی قتیلاً جاءه أهل القرى و رأوه مطروحاً بلا أقبارِ
وأتوا إلى أرض الطفوف وشاهدوا جثثا على حرّ الهجیر عَواری
ورأوا بها أجســاد آل محمدٍ یَلمعنَ فوق الأرض کالأقمارِ...
من بینها جسـدُ الحُسَین کأنه بدرٌ بدا أو لاح شمسُ نهارِ ...
قطعوا یدیه وهشّموا أضــــلاعهُ وقضى ظِمائاً عند ماءٍ جار»
آه...
بدن ها مثل ماه روی زمین افتاده... بین این همه بدن... جسَد الحسین کأنه بدرٌ بدا أو لاح شمسُ نهارِ ... پدرم فدای آن بدنهای عریان روی خاک... لباس این بدن ها گرد و غبار شد... آخ..............................................
فداک ابی و امی و نفسی یا سیدی یا اباعبدالله...
باز ورق را برمیگردانی حضرت ارباب.لاف میزنم که تو را میخواهم و خدا، همیشه مرا با خودت امتحان میکند.می نشینم پای کار و خط به خط طرح درس نوشتن به این فکر میکنم که ما کجای فداکاری تورا عاقبت پاسخ میدهیم...بعد از چند ماه روضه ی خانم رباب...
کاش بمیرم برای مادری که زیر آفتاب می ایستاد...
