به فتح میم؛ بیست و هشتم

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

خانه داری

هو

من کی آنقدر زنِ خانه شده بودم که صبح تا ظهر درس بخوانم، بعد نماز بخوانم، ظرف ها را بشویم. خانه را جارو کنم. رخت ها را از روی بند جمع کنم. احساس کنم کاسه ها نیاز دارند باز شسته شوند. تدارک شام را عصر ببینم. روضه بروم. شام درست کنم. ظرف ها را بشویم. ناهارِ فردا را بگذارم. ارائه ی صبحِ فردای دانشگاه را تمرین کنم و بوی خوش مرغ و زعفران و ربِ سرخ شده و پیاز را نفس بکشم...

کبوترم هوایی شدم...

هو

دلتنگی مان شرح ندارد؛

                            درست مثل ارادتمان...

عروسی با پیراهن شقایق

هو

دختری بود که برگ شقایق را با لطافت، پیراهنی بلند و زیبا ساخت و در مهتابی ترین شبِ شهر؛ کنار جوانی شادمان از زیر چادر مرمرینش لبخند زد. دختری که بر موهای مجعد شانه نخورده اش؛ تاج گلی رنگین داشت. و بر لبش کلام خدا جاری بود. درست از روی همان قرآن که روزی هدیه ی سفرش شده بود. آن ریسه های گل؛ آن نقل ها که هرگز بر سر عروس و داماد ریخته نشد؛ آن سادگی و بی تکلفی؛ لبخندِ ماه را درخشان تر کرد.

به تاریخِ عقدِ زهرا

شیرینیِ گمشده

هو

دختری که هرگز مقابل چشم هیچکس حتی اندکی ضعف نشان نمیداد، عصر ولادت حضرت زینب وقتی زن میانسال با لهجه ی غلیظ عراقی میخواند اشک در چمشانش حلقه زد و از ترس اینکه مبادا گریه کند کلید خانه اش را برداشت و به اتاقِِ مهربانِ سبز رنگش پناه برد. 

این از همان خاطره هایی بود که تا پایان عمر قرار است سایه ی تلخی اش روی زندگی ام بماند؛ از همان هایی که در زندگی هر زنی لااقل یکی دو تایی مشابهش هست. همان ها که وقتی پنجاه شصت ساله هم بشوی همین که خاطرش در یادت زنده شود اشک در چشمت حلقه میزند و بغضی فرو خورده سر باز میکند.

من؛ دختر سر زنده ی خانه ی محله ی پردرخت تهران؛ حالا ساکن طبقه ی سوم خانه ای در لواسان بودم؛ خانه ای که این چند روز هربار پرده اش را کنار زدم؛ آن سوی پنجره برف بوده است. با این تفاوت که چیزی در من مرده بود. چیزی به شیرینی چرخ زدنم با نیکی مقابل جایگاه عروس. چیزی به شیرینی اتاق عقدی که با تلخی گذشت. به شیرینی عکس هایی که در کنار مادرم نگرفتم.

چه باید کرد با این همه شیرینی که از من دریغ شده...